.png)
Wauw, wauw, wauw — mijn onvergetelijke Manaslu-ervaring
- Femke ten Wolde
- Nov 24
- 9 min read
Wauw, wauw en nog eens wauw! Dit woordje heb ik tijdens deze reis zoveel gezegd. In onderstaand verhaal neem ik jullie graag mee in mijn ervaring met NOMADventure op het Manalsu Circuit. - Femke ten Wolde
Al twee keer eerder ben ik in Nepal geweest voor vrijwilligerswerk. Met een stichting heb ik daar kinderen met een team medisch gecheckt in de bergdorpjes. Geweldig mooi en dankbaar werk. Nepal heeft toen al mijn hart gestolen. We reden door de bergdorpjes, vaak met uitzicht op het Himalayagebergte. Toen dacht ik: hoe mooi zou het zijn om daar te mogen wandelen? Ik kan het doen, ben nu nog in goede gezondheid, etc. Als ik het wil, dan moet ik het ook gaan doen. Zo ben ik op zoek gegaan naar een organisatie die deze tochten aanbood. Voor mij voelde het fijn en vertrouwd om dat met een Nederlandse organisatie en groep te doen. Ik heb geen Instagram, dus via Google kwam ik bij NOMADventure terecht. Het eerste contact was al zeer prettig en voelde gelijk goed!
Een paar maanden later zat ik op Schiphol. Ik heb ervoor gekozen om een week eerder heen te gaan. Even te acclimatiseren en alvast lekker genieten daar! Wie had dat nu gedacht. Het meisje van het platteland, opgegroeid op de boerderij en vroeger één week per jaar op vakantie. Met onze (zeer oude) caravan, niet verder dan een uur vanaf huis. Prachtige vakanties gehad! Deze dame gaat nu gewoon alleen naar Nepal toe en daar een trekking lopen.
Aankomst in Kathmandu. Ja, dit was het! De geur van de wierook, de drukte, de chaos, de warmte, het getoeter. Yes, ik ben weer terug op een fantastische plek! Fijn ontvangen met een mooie bloemenketting. De eerste dagen heb ik opgetrokken met mensen die ik ontmoette in mijn hostel. Hiken rondom de Kathmanduvallei, de stupa, kloosters, lekker eten, free walking tour. Ik heb me zo goed vermaakt deze dagen! Afscheid genomen in het hostel. Nu op naar hotel Thamel, hoofdstuk Manaslu kan beginnen!
Kennismaking met de groep. Gestart met een tour naar de monkeytempel, kennismaking en briefing. Er zijn veel landslides geweest in dat gebied de afgelopen weken. Wij starten nu in Machakola. Normaal wordt er vanuit Philim gestart. Dit betekent dat wij een stuk lager starten op de trail. Lager betekent warmer en meer kilometers de eerste dagen. Maar super goed opgelost door NOMADventure en vooral heel blij dat we alles kunnen lopen en dat het doorgaat! Oeps, ik werd wel een beetje zenuwachtig na het voorstelrondje hoor. Doe ik hier wel goed aan? Kan ik dit wel? De meesten hadden allemaal al een meerdaagse hike gedaan in de bergen met volle bepakking. En toen kwam ik: “Ik ben Femke, kinderverpleegkundige, en ik heb af en toe een dagtocht gelopen met een lichte rugzak.” Maar zeker niet een meerdaagse trekking… Uiteraard was ik wel in goede conditie en heb ik veel gewandeld. Oké, loslaten Femke en verder met genieten. Deze avond werden onze tassen gecheckt en gewogen. Klinkt kinderachtig, maar supergoed en daar ben ik ze nog altijd dankbaar voor. Want elke gram te veel telt. We dragen alles zelf. We zeiden al: de douane is er niks bij. Mijn tas was het lichtst van de hele groep. Toen kwam de twijfel: heb ik dan alles wel mee? Lore en Tom verzekerden mij ervan dat het goed was. En dat was het ook, ik heb niks gemist.
Het avontuur begon de volgende dag echt. En hoe? Nou, een hele dag mega hobbelen in een jeep. Man, wat een weg was dit. Maar zo gaaf! Gaten, hobbels, afgronden, etc. Een pil voor de wagenziekte was wel nodig! Alle lof voor onze chauffeur. Na tien uren mooie uitzichten en een dal bhat (“dal bhat power 24 hour”) als lunch kwamen we veilig aan op de plek.
Tien echte wandeldagen. Ik kan er wel een boek over schrijven, maar dan wordt dit verhaal te lang en haken jullie af. Elke dag had iets moois en bijzonders. Uit mijn Polarsteps heb ik een aantal dagen gehaald.
Dag 4
Het gordijn gaat voor mijn gevoel steeds verder open. De witte toppen komen steeds dichterbij. De uitzichten zijn prachtig. Zo mooi is het hier! We maken lange dagen met veel kilometers en hoogtemeters. Met volle bepakking. Oei, ik heb wel een soort van haat-liefdeverhouding met mijn tas soms hoor. Mijn benen en voeten werken gelukkig goed mee. De gids die vooroploopt heeft als motto “easy”. Dus met kleine stapjes omhoog bij een klim. Werkt perfect. Zweten en zonnebrandcrème smeren als een malle. Ik heb maar wat erbij gekocht, eens kijken of die Nepalese (papaya) crème ook werkt. Hij ruikt in ieder geval heerlijk. En als ik smeer, zegt iedereen: “Wat ruikt het hier lekker.” Vandaag de 3200 meter bereikt. Yes, weer een doel! We waren op tijd bij het teahouse. Heerlijk wat dingen met de hand gewassen. Lang leve de Head & Shoulders-shampoo die buiten stond. Ook mijn haren waren toe aan een wasbeurt. Heel fijn!
Vandaag heb ik trouwens ook mijn duurste wc-rol ooit gekocht. Die mevrouw zal wel gedacht hebben: ze heeft het toch nodig, dus ze betaalt wel… Helemaal goed hoor. Ik had het inderdaad hard nodig.
Dag 5
Wauw, wauw, wauw wat een dag! Vanmorgen wakker worden, je gordijn open doen en dan de zon op zien komen op de witte toppen. Prachtig! Ik vergeet de paar uurtjes slaap en krijg hier zoveel energie van. Eerst maar weer een lekker ontbijt naar binnen gewerkt. Havermout met appel. Hier ga ik het beste op, heb ik gemerkt. Het eerste deel was gelijk omhoog. Oef, dit valt me toch even zwaar in de benen. Maar niet mopperen. Gewoon rustig aan en stap voor stap. Ik denk altijd maar zo: elke stap is er één. Op een gegeven moment kwamen we op een punt waar we een uitstapje zouden maken naar 4000 meter hoogte. Dit om ook alvast te acclimatiseren voor straks die 5000+. Wat was dit mooi, wauw! Veel traptreden omhoog. Maar uiteindelijk kwamen we op het punt dat we tussen de prachtige witte toppen stonden! Gewoon 8000 meter hoge bergen, zó mooi en zo indrukwekkend. We gingen op een prachtige plek lunchen. Met een aantal ben ik nog een stukje verder gelopen. Naar een klooster. Bizar dat op deze plek een klooster staat. Maar zo mooi! Eens in de zoveel tijd is dit klooster bewoond. Nu niet. Daarna al snel lopend weer de afdaling gedaan. We slapen weer lager. Elke dag lopen we hoger en slapen we lager. Per dag stijgen we niet meer dan 500 meter slaaphoogte. Dit om zoveel mogelijk te acclimatiseren.
Dag 6
Vandaag was een acclimatisatiedag. We konden kiezen: hier blijven, naar een uitzichtpunt (richting manaslu basecamp) boven de 4000 meter of naar het basecamp zelf op circa 4600 meter hoogte. Jullie raden het vast? Ik had bedacht mee te gaan wandelen! Het ging echt mega stijl omhoog gelijk de eerste paar kilometers. Ik kon moeilijk mijn adem goed onder controle krijgen en kon elke tien minuten wel een snicker eten haha. Gelukkig duurde dit even en had ik daarna weer mijn ritme. Ik houd van kletsen, maar heb bedacht dat ik dat nu iets minder moet doen. De verstandige keuze gemaakt om tot het uitzichtpunt te gaan.
Prachtig uitzicht op een helderblauw meer en de gletsjer. Zo onbeschrijfelijk mooi! En zo genieten met die witte toppen. Af en toe hoorde en zag je een lawine naar beneden gaan in de verte. Heerlijke wandeldag! Ik geniet echt zo van elk moment. Vanmorgen had ik het wat zwaar toen we (voor mijn gevoel) stijl omhoog gingen. Maar als ik dan om mij heen kijk en bedenk: dit zijn gewoon de hoogste bergen van de wereld, ben ik zo trots en dankbaar!
Het weer is nog steeds fantastisch. Strak blauw. Ik loop nog in korte broek en korte mouwen en dat op deze hoogte. Wel valt er bijna niet tegen te smeren met al mijn gezweet en de zon die fel is op deze hoogte.
Einde van de middag zijn we met een paar nog naar een klein lokaal hutje geweest in het dorp. Hier hebben we verse appeltaart (op zijn Nepalees) gegeten. Dit werd zo voor ons op het vuur gemaakt. Hoe lekker! 1 van hun gezin ging trouwen en ze waren net aan het eten daar. We werden er gelijk helemaal bij betrokken en er werden foto's met ons gemaakt hahaha.
In dit dorpje lopen alle beesten los. Zo ook yaks. Ik vind ik die beesten zo mooi! De gidsen hebben ons gewaarschuwd dat we afstand van ze moeten houden. Oke, dan doe ik dat zeker.
De nacht/dag van de Larke La Pass…
Wauw, wauw, wauw! Vanmorgen om 02.30 ging de wekker. Pfff, we lagen er al om 19.00 in, maar toch een kort nachtje. Paar keer wezen plassen onder een prachtige sterrenhemel! Heftige droom gehad… Lang leve op hoogte slapen! Om 03.00 zaten we aan het ontbijt. Met zijn allen in de kou, knus tegen elkaar aan en hoofdlampjes op. Ook dit is genieten. Rond 03.30 gingen we van start. In het donker. Wat was dit bijzonder zeg. Allemaal hoofdlampjes in het donker. Je hebt geen idee waar je heen gaat en vertrouwt volledig op je voorganger. In mijn geval was dit Laura en daarvoor onze lokale gids Mountain-Tiger. Mountain-Tiger loopt sinds we op hoogte lopen vooraan en mogen we niet inhalen, en hij heeft heel vaak tegen ons gezegd: “Slowly, slowly.” Maar wauw. Dan ineens begint het heel iets licht te worden. De bergen zijn wit en geven een soort van licht; de rest is nog donker. De sterren zo mooi helder. Dit is zó bizar. Net een sprookje en moeilijk te omschrijven…
We moesten nog flink veel hoogtemeters maken. Van 4200 meter moesten we stijgen naar 5100 meter, en dat op deze hoogte. We liepen in de sneeuw met harde wind. Het was dus echt wel koud! Geloof mij, ik ben geen piepert. Maar ik kan me niet herinneren dat ik het ooit zo koud heb gehad tijdens beweging, ondanks goede thermokleren. Mijn waterslang van de camelbak was bevroren. Heel eerlijk: ik had van die stoffen handschoentjes mee die ik ergens een keer had gekregen. Dus zeker geen warme handschoenen. En dat heb ik geweten. Ik heb nog altijd één doof vingertopje. Ik zie het maar als een aandenken en een grote les. Een aantal van ons had het zwaar. Dan is het zo fijn dat je in een groep loopt. Een grote groepsknuffel om elkaar warm te houden, kleren aan de ander geven, thee regelen bij dat ene tentje onderweg, etc.
We stappen rustig verder. En serieus: ik geniet nog van elke stap. De lucht die verkleurt, de zon die opkomt en ineens is het licht. Ook weer zó prachtig. Dan pas zie je waar je loopt… Hoge witte toppen die 360 graden om je heen zijn. En daar lopen wij door de sneeuw. De zon begint te schijnen en dit geeft gelijk warmte. Ook begin ik mijn handen weer een beetje te voelen. Qua hoogteziekte heb ik echt totaal geen klachten. Ik voel me best heel fit!
Sommigen van de groep hebben het pittig. Samen helpen we elkaar naar boven! Wij dragen volledig onze eigen bagage. Het voelt zo goed dat wij het zelf dragen, alhoewel ik die tas soms ook wel kan vervloeken hoor als je zo omhoog stapt. Maar hij is wel lekker warm op de rug, lang leve de haat-liefde verhouding met mijn tas.
En dan zegt de gids dat we nog één hobbel over moeten en dan op het hoogste punt komen. Dat gevoel is zó fijn! Je ziet de Nepalese vlaggetjes en bent gewoon zó trots na al deze dagen lopen! Ik heb het gewoon gehaald! We wachten de rest op met een knuffel en een high five en zijn met zijn allen zo trots!
De laatste dagen
En toen kwamen de laatste dagen. Een flinke afdaling stond ons nog te wachten. Al zingend ben ik een soort van naar beneden gegaan. We kwamen weer in een hele andere wereld. Herfstkleuren. Prachtig. Mijn stokken waren mijn grootste vrienden tijdens de afdaling. Ik ga ze nog missen straks.
Op naar Pokhara in de jeeps. Daar nog een heerlijke dag gehad. Oef, zo’n luxe hotel en de drukte is weer even schakelen hoor. Maar wel heerlijk om een warme douche te nemen na zo’n tijd! Met een deel van de groep in de avond nog lekker op stap geweest in Pokhara. Oh, die biertjes smaakten zo goed! Heerlijk dansen op je wandelschoenen en in je hike kleren. Het maakt allemaal niet uit deze weken! De schone kleren liggen in Kathmandu te wachten. De volgende dag het meer op per kano. In de avond met de bus weer terug naar Kathmandu. Mijn wagenziekte, een slechte weg en in het donker rijden gingen niet heel lekker samen. Sorry groepsgenoten. ;)
Grote dank aan onze Nepalese gidsen en Lore en Tom. Wat was het vertrouwd en wat hielden ze ons goed in de gaten. Als er ook maar iets met iemand was dan waren ze er. De Nepalese gidsen hadden overal wel iets voor wat werkte, knoflooksoep, neusspoeling, stomen, een flesje met? Niets was te veel! Ook de communicatie vanuit NOMADventure was vanaf begin af aan heel fijn.
De teahouses waren goed! Ik ben ook niet een goede graadmeter hierin hoor. Want als ik maar eten krijg en een dak boven mijn hoofd heb, ben ik al een tevreden mens! En het primitieve vond ik juist heel veel hebben. Met zijn allen rondom de kachel kleding drogen, spelletjes spelen, dicht tegen elkaar zitten, dansen in de keuken met het Nepalese team. Genieten!
Met het schrijven van dit stukje was ik weer even terug in Nepal. Deze reis ga ik nooit meer vergeten en ik denk er nog zoveel aan terug. Ik hoop dat ik mijn enthousiasme op jullie heb overgebracht. Eén ding is zeker: ik ben ontzettend dankbaar dat ik daar heb mogen en kunnen lopen. Ik heb van elke stap in deze omgeving genoten!
Ik gun deze ervaring iedereen die dit op zijn/haar wensenlijstje heeft staan en één ding is zeker: bij NOMADventure zit je sowieso goed.
Comments