Reisverslag Ella Stoffers: Mijn Georgiëreis juli 2023

Dag 1 - Tbilisi

Vroeg in de ochtend land ik in Tbilisi. Otto, de vriendelijke en praatgrage chauffeur die me naar het hostel brengt, wijst onderweg in de taxi van alles aan. ‘Kijk, zie je de Peace bridge daar en dat standbeeld is Koning Gorgasali, de stichter van Tbilisi’. Tegen de tijd dat we bij het hostel aankomen, is het licht geworden en kleurt de felle ochtendzon de muren van de oude stad goudgeel. Een mooiere aankomst in Georgië had ik me niet kunnen voorstellen. Vanaf het dakterras neem ik het prachtige uitzicht -met de stad onder me en het fort boven me- in me op. Het is nog te vroeg voor ontbijt, dus ik installeer me op de bank en doe nog even een dutje. Na een douche en ontbijt, waarbij ik kennis maak met onze gids Vince en er achter kom dat oploskoffie blijkbaar de standaard is in Georgië, loop ik een verkenningsrondje door Old town op zoek naar goede koffie. Na een korte stop bij een kleurrijk cafeetje klim ik omhoog naar het reusachtige aluminium beeld bovenop de berg. Kartlis Deda, de moeder van Georgië, kijkt uit over de stad en begroet haar bezoek met in haar ene hand een kom wijn voor vrienden en in haar andere hand een zwaard voor vijanden. Langs de oude stadsmuur van het Narikala fort loop ik weer naar beneden, haal lunch bij de supermarkt en keer terug in het hostel om de rest van de groep te ontmoeten.

Iedereen is inmiddels aangekomen, uitgeslapen en klaar voor het avontuur. We stellen ons aan elkaar voor en beginnen met een stadstour. Onze gids Lela leert ons in rap tempo van alles over de stad en de cultuur. We lopen langs de zwavelbaden en een waterval, leren over de symboliek van de houtgesneden balkons, proeven onze eerste glazen Georgische wijn in een prachtige ‘wijnbibliotheek’, bekijken een Middeleeuwse kathedraal en eindigen bij een sprookjesachtige klokkentoren.

‘s Avonds gaan we naar een prachtig restaurant met een grote tuin aan de andere kant van de rivier. De hele tafel komt vol te staan met heerlijke Georgische gerechten waar we volop van genieten. Onder het mom ‘neem het ervan nu het nog kan’ doen we ons best zoveel mogelijk schalen leeg te eten, maar we leren al snel dat Georgische gastvrijheid ook onuitputtelijkheid betekent; voor ieder leeg bord wordt een nieuw vol bord op tafel gezet. Uiteindelijk geven we op en gaan terug naar het hostel.

We moeten onze tassen nog wegen voordat we morgenvroeg naar Tusheti vertrekken. De controle is streng; mijn mini deodorant van nog geen 30 gram is ‘overbodig’ en ik moet kiezen tussen mijn lichtgewicht donsjas en mijn fleecevest. Gelukkig weet ik mijn ‘mental support bag’ oftewel snoepzak wel veilig te stellen, die ga ik zeker nodig hebben. Tot mijn verbazing mag mijn muziekboxje dan weer wel mee van Vince, die zou nog wel eens van pas kunnen komen om de moraal wat op te krikken. Blij met deze winst clip ik het boxje aan mijn tas. Als we allemaal onze tas zo licht en optimaal mogelijk ingepakt hebben, gaan we naar bed. Morgen begint het echte avontuur.

Dag 2 - We laten de stad achter ons en trekken de bergen in.

Met four wheel drives gaan we op weg naar Tusheti National Park. Het is een op z'n zachtst gezegd hobbelige rit met adembenemende uitzichten en het wordt al snel duidelijk waarom je hier beter niet zelf achter het stuur kan gaan zitten. Onze lokale driver David is een man van weinig woorden, maar kent iedere kiezel en lijkt de opperbaas van de regio te zijn; iedereen gaat voor ons aan de kant en doen ze dat niet uit zichzelf, dan zorgt hij er wel voor (we horen al snel het verschil tussen een 'vriendelijke groet-toeter' en een 'beter ga je even heel snel aan de kant-toeter'). Tot onze grote verbazing wacht er op de top van een berg een enthousiaste barista-berggids op ons die ons voorziet van heerlijke cappuccino's en muziek. Na een dansje en een drankje vervolgen we onze route - soms dwars door een kudde schapen - richting Omalo. Na een heerlijk diner in ons eerste guesthouse doen we nog een 'inloopwandeling' naar het fort op de berg, samen met een miljoen padden zo lijkt het. Op weg naar beneden tellen we vallende sterren en daarna gaan we naar bed om uitgerust te beginnen aan de eerste etappe richting Dartlo. We zijn er klaar voor.

Dag 3 - Van Omalo naar Dartlo.

De eerste echte wandeldag. Na een goed ontbijt, een groepsfoto en nog wat onwennig gehannes met onze rugzakken ('Oh shit dat lunchpakket moet er ook nog in'), wandelstokken ('Is dit de goede hoogte?') en watersystemen ('Oh nooo, de waterzak is losgegaan in mijn tas en nu is alles nat', aldus mijn kamergenoot), zijn we op weg. We lopen vandaag 13 kilometer, stijgen 580 meter tot 2300 meter hoogte en komen in de middag aan in het dal van Dartlo. We wanen ons alsof we zijn aangekomen in een vesting uit Lord of the Rings, de plek waar we slapen is werkelijk prachtig. Na een verfrissend biertje besluit de helft van de groep naar de bakens van upper Dartlo te lopen, terwijl Roel, Leonie, Vince en ik de verkoeling van de ijskoude wildstromende rivier opzoeken. De ‘turbo feta’ uit ons lunchpakket die we doorgaans te sterk vinden smaken, komt in deze setting goed tot zijn recht als borrelkaas. Met de Opinel van Paul snijd ik de kaas in stukjes en leg ze op een broodje. We geloven onze ogen niet als er ineens een cowboy te paard opdoemt en vlak voor ons het water oversteekt. Wauw! In welke filmset zijn wij beland?! Tijdens het diner vertellen Lize, Tomas, Maarten en Geert over hun spannende ontmoeting met een hond waar ze ternauwernood aan wisten te ontsnappen tijdens hun klim naar upper Dartlo. Die nacht dromen we over cowboys op paarden en gemene honden.

Dag 4 & 5 - Van Dartlo naar Girevi en van Girevi de wildernis in.

Onze tweede hikedag is een easy dagje van slechts zes uurtjes wandelen (inclusief lunchpauze waarbij @figgiemuziek door de bergen echoet). We komen aan in Girevi, het laatste dorp (lees: drie huizen) voordat de wildernis begint, en worden hartelijk verwelkomd door de eigenaar van ons guesthouse. De beste man houdt van proosten ('opdat de zon begint te schijnen wanneer onze gasten aankomen en er donkere wolken ontstaan wanneer zij weggaan') en ieder van ons mag (moet) een toast uitbrengen. Nadat we tien keer het glas hebben geheven, vallen we aan op wederom een heerlijk en overdadig feestmaal. We genieten drie dubbel, want de dagen hierna moeten we zien te overleven met ons gevriesdroogde kampeervoedsel, maar moeten uiteindelijk toch naar de keuken lopen om aan te geven dat we echt genoeg hebben gehad.

De huisgemaakte amber wijn vloeit de rest van de avond nog rijkelijk terwijl we rond het kampvuur zitten en ons mentaal voorbereiden op de aankomende dagen. We gaan nu echt de wildernis in. De toast van de eigenaar komt uit; de volgende ochtend vertrekken we in de regen. Nog voordat we bij de grenswacht zijn, worden we al verrast door een wilde hond die zijn koeien beschermt. Met een kleine omweg en uitgestoken stokken om het beest op afstand te houden, komen we veilig langs de kudde. Om vervolgens nog een uur te wachten bij de militairen die lang nodig hebben om onze paspoorten te controleren en toegang tot het natuurgebied te verlenen. Bijkomend voordeel; het is inmiddels droog en de regenkleding kan weer uit. Na een lange, vermoeiende dag met flink wat hoogtemeters en rivier crossings komen we eindelijk aan bij onze kampeerplek. We zoeken een mooi plekje voor onze tenten langs de rivier en koken onze eerste Adventure Food maaltijden. Noodles vooraf en chili con carne als hoofdgerecht, niet slecht. Al snel wordt het donker, ik doe een plas in het hoge gras, lees nog een paar bladzijden in mijn dwarsligger en val in slaap.

Dag 6 - Atsunta.

Vandaag is het zover, we gaan de Atsunta pas over! We gaan vroeg op pad, althans zo is de bedoeling. Maar ergens tussen het zoeken naar een geschikte plasplek, het tapen van mijn enkel, indoen van mijn lenzen, inpakken van mijn tent, water filteren uit de rivier en het maken van ontbijt raak ik de tijd uit het oog. Sorry jongens, dit vergt nog wat oefening. Met goede moed gaan we op weg. Na een poosje langs de rivier te hebben gelopen, moeten we er op een gegeven moment dwars doorheen. We wisselen onze wandelschoenen voor onze teva's en zetten ons verstand op nul. Het is de diepste (en koudste) crossing tot nu toe, maar we halen allemaal beheersd de overkant. Dan begint de klim naar de top. We stijgen tot het volgende waterpunt en eten zoveel mogelijk hartkeks en energiebars om de berg op te knallen. We passeren een wilde hond die ons gelukkig met rust laat en een paar cowboys die met volgeladen paarden de pas afdalen. Stap voor stap klimmen we op eigen tempo naar de top op 3500 meter. Ik kom als eerste boven en kijk euforisch uit over de toppen van de Kaukasus. Woohoo made it! We juichen elkaar de berg op en een voor een bereikt iedereen de top.

We genieten van het uitzicht en eten nog wat voordat we de afdaling inzetten. We hebben nog een lange weg te gaan eer we bij onze slaapplek zijn en dalen is met mijn zwakke enkel een stuk uitdagender dan stijgen. Met mini stapjes in frustrerend laag tempo ga ik de berg af. We passeren een eenzame cowboy die dolgelukkig is met een sigaret van Vince, zijn paard lijkt minder blij met de rookpauze. Hoewel we genieten van adembenemend mooie uitzichten, beginnen onze voeten pijn te doen en wordt het mentaal steeds moeilijker om onze vermoeidheid te negeren. Onze gids Tomàs krijgt het zwaar te verduren met drie chagrijnige vrouwen om hem heen die NÚ PRECIES WILLEN WETEN WÁÁR GVD DIE KAMPEERPLEK IS?!! Uiteindelijk mogen we onze rugzakken laten vallen op de mooiste plek ter Aarde. Terwijl Vince en Geert zich opofferen om nog een paar meter verder te lopen naar de douanepost om ons uit te schrijven, zetten wij de tenten op. Ze komen terug met bier en chips en dolblij proosten we op onze overwinning! Tijdens de mooiste zonsondergang, waarbij het uitzicht elke 10 seconden weer anders is, koken we ons adventure food. De halve liters komen hard binnen en na het eten gaat iedereen meteen naar bed. Zoals elke avond ben ik nog té wakker. Ik geniet nog even van de rijkste sterrenhemel die ik ooit gezien heb, denk na over alle letterlijke en figuurlijke hoogte- en dieptepunten die we hebben meegemaakt op deze lange magische dag en duik dan ook mijn tent in.

Dag 7 - Richting Roshka.

Hé, hoor ik dat nou goed? Ik word wakker van een luide bel vlakbij mijn tent. Ik rits de tentdeur open en kijk in de bruine ogen van een koe die zo'n drie meter verderop staat te grazen. Ik draai me om en zie een grote kudde, inclusief enkele super schattige kalfjes, vlak langs ons tentenkamp sjokken. Mijn reisgenoten slapen nog (hoe dan?), ik lach om het prachtige schouwspel en als ze allemaal voorbij zijn, pak ik mijn boek. We hebben geen haast vandaag, want we hoeven niet ver. Na het ontbijt, oploskoffie en een ‘snicker wrap’ met pindakaas, cruesli met noten en hagelslag, ben ik eindelijk toe aan een #2. Dit moment had ik gevreesd, maar nu het eenmaal zover is, kan ik maar beter genieten van de vrijheid en het fenomenale uitzicht. Missie volbracht en met een gekke mix van schaamte en trots en een glimlach die ik maar moeilijk kan verbergen, voeg ik me weer bij de groep. Met een muziekje erbij pakken we onze spullen in. We vullen onze waterflessen bij het kraantje bij de douanepost en zodra we klaar zijn hangen de knappe kalfjes ook onder de kraan. We dalen de berg af, volgen de rivier en vele spannende bruggetjes later komen we uiteindelijk bij het einde van het nationaal park uit waar de four wheel drives al op ons staan te wachten. We rijden naar Shatili waar we een overheerlijke uitgebreide lunch voorgeschoteld krijgen in de tuin van een gastvrije familie. Als hongerige wolven vallen we aan, eindelijk weer vers voedsel! Als we onze buikjes rond hebben gegeten, nemen we een kijkje in een middeleeuws fort en worden vergezeld door een lieve lokale hond. Dan vervolgen we onze weg richting Roshka, we kijken onze ogen uit, iedere bocht is het uitzicht weer mooier dan de vorige. We genieten van de rit en de melodramatische Turkse muziek van onze driver en komen uiteindelijk aan bij een idyllisch guesthouse met een heerlijke tuin. Wanneer we de puppies en kittens ontdekken is het feest compleet. Ik spring snel onder de warme douche en voel me herboren. ‘s Avonds genieten we weer van een heerlijk diner voordat we als een blok in slaap vallen in onze verende bedjes.

Dag 8 - Blue lakes of Abudelauri.

Vandaag gaan we zwemmen! Althans daar hadden we ons op verheugd, maar als we wakker worden, regent het pijpenstelen. Later dan gepland gaan we op pad. Na een korte klim vinden we onze kampeerplek aan de voet van de Chaukhi pass die we morgen willen beklimmen. We zetten ons kamp op, lunchen en leggen onze biertjes in het koude water. Na een fotoshoot bij 'the blue lake' is de vraag 'wie durft?'. We hadden onze duik in dit meertje iets zonniger voorgesteld, maar we zijn niet voor niets deze berg opgeklommen. Een voor een springen we het felblauwe ijswater in. OMG f*ck f*ck f*ck uit uit uit!! vloek ik terwijl ik van de kou vergeet hoe ik moet zwemmen. Als we allemaal tintelend op het droge staan, kunnen we ons geluk niet op, is dit waar die Wim Hof fanaten het over hebben? We doen een dansje op de rots, werpen nog een blik op de gletsjer en gaan terug naar ons kamp om een biertje open te trekken en eten te 'koken'.

Iedereen gaat vroeg naar bed. Er komt onweer aan, in de verte flitst het al. Ik ben klaarwakker en drink thee met Maarten terwijl we kijken naar het naderende schouwspel. Bij de eerste druppels kruipen ook wij in onze tentjes. Ik zit net in mijn slaapzak als Vince roept 'iedereen de tent uit!'. Met mijn regenbroek en -jas half aan en mijn schoenen ongestrikt strompel ik in het donker achter de rest aan de berg af. De bliksem is ineens heel dichtbij, dus we moeten lager veiligheid zoeken. In de stromende regen op afstand van elkaar wachten we tot het opklaart. We tellen de seconden tussen de flits en de donder, hoe langer hoe beter. Wanneer het weer rustig lijkt, lopen we terug naar onze tentjes, maar zodra we daar zijn, is de bliksem meteen weer verraderlijk dichtbij. Terug!! Ondanks onze regenkleding zijn we ondertussen doorweekt. Om warm te blijven en de moraal hoog te houden, dansen en zingen we liedjes. De druppels maken een mooie lichtshow in het schijnsel van onze hoofdlampjes. Stiekem had ik zelfs deze ervaring niet willen missen. Zodra het veilig is, gaan we de tent in. De rest van de nacht blijven we alert, slapen doen we nauwelijks, op een iemand na. Vince, Tomas en ik schieten in de slappe lach, het luide gesnurk dat de donder overstemt, is even grappig als geruststellend. Al tellend val ik uiteindelijk in slaap.

Dag 9 - Terug naar Roshka.

Ik word vlak vóór mijn wekker wakker. We zouden vandaag vroeg opstaan om de Chaukhi pass op te gaan. Ik verheug me heel even, tot ik realiseer dat we allemaal nauwelijks geslapen hebben, het pad mega glad zal zijn en het niet gezegd is dat het weer vandaag rustig blijft. Alsof Vince mijn gedachten door het tentdoek heen leest, hoor ik ineens "Ella? Sorry.. we kunnen niet naar boven vandaag. We kunnen niet garanderen dat het veilig is." Mijn teleurstelling is groot, we zijn zó dichtbij, maar ik begrijp de afweging maar al te goed en weet dat het voor mijn eigen bestwil is. Veiligheid boven alles, zeker in de bergen. Aangezien er meer regen aan komt, besluiten we om het ontbijt over te slaan en snel in te pakken en terug te keren naar Roshka. In een mum van tijd zijn we ingepakt, wat een verschil met enkele dagen geleden. Ik neem nog één keer het imposante zicht van de gletsjer in me op voordat ik me omdraai en het glibberige pad naar beneden afdaal. Sprinkhaanzangvogels dansen om ons heen op de weg naar beneden, ze doen me aan mama denken.

Eenmaal terug in het guesthouse neem ik een warme douche terwijl de rest in bed duikt. Ik heb geen zin om te slapen, maar maak gebruik van het even aanwezige wifi-signaal om uit te zoeken hoe ik straks vanuit Tbilisi naar Kasbegi kan, de berg aan de andere kant van de Chaukhi pass. De rest van de middag relaxen we wat, spelen potjes Nagelen en Weerwolven (ik bleek de beste wolvenburgemeester die Warmerdam ooit gehad heeft) en knuffelen met de puppies en de kittens. Morgen mogen we uitslapen, dus we vieren onze laatste avond in de bergen met kannen wijn en chacha, muziek en sterke verhalen totdat uiteindelijk het licht uit gaat.

Dag 10 - Terug in Tbilisi

Met frisse tegenzin pak ik mijn backpack voor de laatste keer in. Ik wil niet weg van deze fijne plek, de mooie tuin, de lieve mensen en dieren en het uitzicht over de vallei. In de bergen komt mijn hoofd tot rust, ik heb nog even geen behoefte aan de stad. Alsof mijn gebeden worden verhoord, komt Vince ons vertellen dat de drivers naar de verkeerde pickup locatie zijn gereden. Het duurt vijf uur voordat ze bij ons zijn. De zoon van de guesthouse eigenaar biedt aan ons naar Tbilisi te brengen en dus stappen we even later met z’n allen in één Delica. Een tikkeltje oncomfortabel, maar wel erg gezellig, hobbelen we met piepende remmen de berg af.

Eenmaal aangekomen in Tbilisi besluiten we om onze vermoeide lichamen eens goed te verwennen en naar een zwavelbad te gaan. We hebben geluk en kunnen zonder reservering toch nog terecht in een privé sauna, inclusief scrub én massage. Het gloeiend hete bad ruikt gelukkig minder erg naar rotte eieren dan we hadden gevreesd. Om de beurt worden we zo intensief gescrubt dat er geen vuiltje op ons lichaam over blijft. Even schreeuw ik het uit als de scrubhandschoen over mijn inmiddels nagelloze grote teen schuurt ‘PLEASE! NOT THE TOE!’ roep ik terwijl ik de kordate vrouw nog net geen karatekick geef. Ze kijkt naar mijn teen en moet dan hard lachen, ik lach terug en het ijs is gebroken. Ze maakt het goed door mijn lichaam in een grote zeepbel te veranderen door middel van een soort kussensloop van zeepsop, heerlijk! Na de massage kom ik als herboren naar buiten.

Als de groep weer compleet is, lopen we naar het restaurant waar we genieten van ons laatste gezamenlijke diner op een prachtig dakterras met uitzicht over de stad. We maken een groepsfoto op de pas gerenoveerde Peace Bridge en sluiten de avond af met nog één laatste drankje in het hostel totdat het echt de hoogste tijd is om afscheid te nemen. Het lijkt een eeuwigheid geleden dat we vertrokken naar Tusheti en tegelijkertijd is het avontuur voorbij gevlogen. Het is zonder twijfel een van de meest memorabele trips die ik ooit gedaan heb. Ik heb zoveel bijzondere momenten beleefd met deze fijne groep mensen de afgelopen tien dagen. Veel van die herinneringen zijn vastgelegd in beeld of woord (en sommige belevenissen laten zich niet vastleggen, die moet je onthouden in je hoofd en hart zoals mijn moeder zou zeggen) en deel ik als aandenken voor mezelf zodat ik altijd even terug kan naar Tusheti en als inspiratie voor de avonturiers onder jullie die overwegen naar Georgië te gaan. Ik kan het van harte aanbevelen! En als je een meerdaagse trektocht in de Kaukasus wilt gaan doen zoals ik deed: boek bij Nomadventure dan zit je sowieso goed. Nakhvamdis!