De Georgiëtrip van Diana

Georgië trip 19 - 28 juli 2024

In juli van dit jaar ben ik meegeweest met de trip naar Georgië. Mijn inspiratie heb ik opgedaan door de serie ‘Marco Polo’, op Netflix. Veel van de scènes zijn opgenomen in Kazachstan. Bij Nomadventure zit deze bestemming in het pakket. Alleen de trip bleek in de praktijk in verband met mijn werk, voor mij iets lastiger te organiseren. De website en het contact bij Nomadventure vond ik prettig en daarom heb ik een andere reis uitgekozen die me ook aansprak: Georgië.

Maar wat kun je, als beginnende hiker, verwachten op zo’n reis. Er staat in de brochure dat een goede conditie voldoende is. Maar wat is een goede conditie?  Want ik heb twee camino’s naar Santiago de Compostella gelopen.. ik wandel veel, eet gezond en ben sportief.. Alleen kwam ik erachter dat dit voor een tocht in bergen niet genoeg is. Vooral kracht is een voorwaarde om goed mee te komen en bij de camino’s gaat het vooral om duur. Daar moet je 25 km per dag kunnen lopen en zijn er wat ‘klimmetjes’. Dus dat is vast een goede om mee te nemen.. train vooral ook op kracht als je, net als ik, voor het eerst op deze manier de bergen in gaat.

Het is best spannend om met een groep op stap te gaan. Via de appgroep, waar je voor de reis in terecht komt, leer je een klein beetje de mede-hikers kennen. Ik zat met drie anderen in hetzelfde vliegtuig naar Tbilisi. De rest kwam allemaal via andere vluchten aan. De volgende dag zijn we met diegene die er waren, uiteten geweest. Leuk om dan sommige app-profielfoto’s in het echt te zien.

Vrijdag werden we allemaal verwacht bij het hostel. Hier slaap je de eerste nacht met de hele groep. Sommige hadden extra nachten voor de tocht, en erna, bijgeboekt. Het hostel is wel heel leuk, omdat de bar op het dakterras echt een dikke plus is. Daar heb je een mooi uitzicht over de stad en je hoeft dus niet perse het centrum in om met elkaar wat te gaan drinken. In het hostelworden ook je extra gehuurde spullen uitgedeeld en ontmoet je de gidsen. In ons geval Ruud en Tomas. Zij kijken met je mee of je rugzak goed ingepakt is en of je toch beter niet wat achter kan laten in het hostel. Het is best weinig wat je maar mee kan sjouwen, want met water-tent-matje en slaapzak zit je al snel op 15/16 kilo.

‘s Middags hebben we een rondleiding gehad door de binnenstad van Tbilisi, compleet met wijnproeverij. Daar hebben we, als je wilde, geproefd van de Georgische alcoholische trots, Chacha.. onthoud dit, het komt nog terug in het verhaal..

Op zaterdagochtend na het ontbijt zijn we vertrokken met 4x4 busjes.. Onze groep bestond uit 13 hikers, inclusief de gidsen. Ik zat voor in de tweede bus.. Dat leek me in eerste instantie best eng. Want onze rit om naar het startpunt te komen, ging over een super lastige weg naar Tusheti park. Een weg met gaten, vallende stenen, schuivend modder en smalle passeer stukjes.. Maar omdat je achterin nog wat meer last van wagenziekte kunt krijgen, dan is voorin beter. Nog een tip, ben je snel wagenziek, neem dan een reispilletje mee.

Onderweg, boven op de pas, stoppen we bij een heel klein cafeetje.. Dit moet je zien als een container die omgebouwd is tot een soort slaapkamer, vanuit de deur verkoopt de lokale uitbaatster de beste koffie die ik tijdens mijn Georgisch verblijf heb geproefd. Wij hadden helaas niet zo goed zicht op de pas omdat het erg regenachtig was.. iets wat ons wel een beetje bleef achtervolgen tijdens de reis.

Onze eerste slaapplek in Tusheti park is Omalo.. Ik heb best moeite gehad om het kaartje uit de folder te interpreteren.. maar je moet de route van rechts naar links lezen.. dat heeft wel even geduurd voordat ik dat doorhad. De plaatsnamen zeggen je in eerste instantie niet zo veel, maar tijdens de hike begin je dat wel te onthouden. In Omalo sliepen we in een guesthouse wat deels tegen de rotsen aangebouwd is. Na de verdeling van de kamers en ons avondeten, kon je nog mee wandelen naar het hoger gelegen Upper Omalo, waar de wachttorens staan. Maar we mochten niet op pad voordat we duidelijke instructies hebben gekregen over hoe te handelen wanneer het onweert en als er hele waakse herdershonden op ons pad komen.

De volgende ochtend startte onze voettocht dan echt. Op weg naar het guesthouse in Dartlo! Tomas, een van de gidsen legde uit dat er een mooie opbouw in de route zit. De eerste dagen waren om een beetje te wennen en de hoogte op te bouwen.. ik had het zweet al vol op mijn voorhoofd staan van deze dag, dat belooft wat. Gelukkig werd ik gecoacht hoe je het beste omhoog kon klimmen. Dat waren fijne tips waar ik de rest van de hike ook veel aan heb gehad. Deze eerste dag zagen we ook nog wel veel andere wandelaars.. dat werd steeds minder naarmate de reis vorderde.

In de middag kwamen we aan bij Dartlo. een heel bijzonder dorpje, met ook hier een ‘upper’ deel waar de wachttorens stonden. En inderdaad, het kon zo een scènelocatie uit Lord of the rings zijn. In het eerste guesthouse net over het houten bruggetje, verbleven wij. Het avondeten, wat tijdens de hele reis bijna overal hetzelfde is, bestaat uit verschillende kleine schotels om te delen, veel tomaten en lokale kaas. Fijn dat je niet hoeft te koken wanneer je gelopen hebt. En vergeet de watermeloen als toetje niet.. want wie wil er nu geen watermeloen.

De tweede echte wandeldag zijn we op weg naar Girevi. Ruud en Tomas zijn daar erg enthousiast over. We lunchen langs een rivier, de koeien lopen gewoon om ons heen. Omdat dit voor mij de eerste keer is dat ik op deze manier de bergen in ga, haal ik dus ook voor het eerst water uit de rivier. Ik heb me in de buitenwinkel uitgebreid laten voorlichten over welke filters er zijn en de voor- en nadelen ervan. Daar kwam de lifestraw als beste keuze uit.. deze wordt in de folder van Nomadventure ook genoemd.

Het wordt al steeds rustiger op onze route, je ziet minder wandelaars en er zijn in het park bijna geen auto's. Girevi, waar we nu naar toe gaan, is het eindpunt van de weg. Daar gaat de autoroute niet verder. Wanneer er iets naar de lokale bevolking gebracht moet worden gaat dat te paard. In de middag komen we aan bij het guesthouse. Waar het guesthouse eerst nog best luxe was in Omalo, is het guesthouse in Girevi net alsof je komt logeren bij een goede kennis. De dekbedden op de bedden zijn niet meer strak wit, maar hebben bloemetjes of kinderfiguurtjes.. Je kunt heerlijk op de banken hangen en uitkijken vanaf het balkon op de rest van het dorpje en de grenspost.. waar net een helikopter landde.

Bij deze grenspost moet je je paspoort laten zien en een formulier invullen. Vanaf dit punt ga je namelijk een gebied in waarvoor je toestemming moet hebben. Wanneer dit alles ok is, wordt er aan de andere kant van de route doorgegeven dat wij in het gebied lopen. We moeten ons dan ook weer afmelden bij de grenspost aan de andere kant. Gelukkig mochten we de formulieren al dezelfde avond regelen en konden we morgenochtend vroeg op pad.

De eigenaar van het guesthouse runt dit samen met zijn moeder en dochter. De moeder, die overigens Duits spreekt, kookt de lekkerste dingen. De dochter, die engels spreekt, is ons aanspreekpunt. Het eten was veel en heerlijk.  De meneer van het huis nam graag het woord en legde ons, in Georgisch, zijn visie op wereldvrede uit. Heel gastvrij en iedereen proostte. Dat gezelligheid gelijk staat aan chacha was duidelijk en dat werd dan ook in kannen tegelijk op tafel gezet. Op ieder deel van de speech werd met chacha geproost. Een van mijn reisgenoten heeft als traditie, wanneer een guesthouse een ‘dikke tien’ verdiend, hen een typisch Hollands kado te overhandigen. Een klein setje delftsblauwe klompen. Onze nieuwe Georgische vrienden waren er duidelijk door verrast. Super om te zien.. daar moet op geproost worden. En vergeet de watermeloen als toetje niet.. want wie wil er nou geen watermeloen. Buiten werd het kampvuur aangestoken en het werd een late avond.

De derde wandeldag, hier zou het echte werk gaan beginnen. En daar was niets over gelogen. Er zijn geen wegen, alleen smalle paden. De ene berg over om met open mond naar de omgeving te kijken, om daarna weer, na de volgende berg, in een nog mooiere omgeving te staan. De regen hebben we ook achter ons gelaten. Tijdens de eerste dag hebben we uitleg gekregen over wat te doen bij wilde (herders) honden.. dit zijn eigenlijk grote witte honden die de schapen kuddes beschermen.. Ook tegen bemoeierige wandelaars. Gelukkig bleven ze bij ons vandaan, dus we hoefde de schildwachtformatie niet toe te passen. Glooiend over de bergen, langs de rivier en over rotsen hiken we door naar de eerste plek waar we buiten zouden slapen. In de middag kwamen we aan, maar ik ben nog nooit zo vroeg naar bed gegaan. Ik was echt moe van het hiken, de indrukken en alle ervaringen. 

De vierde wandeldag., Onze kampeerplek was overgenomen. De koeien kwamen naar beneden naar onze plek langs de rivier. Zij wilden hier ook wel even blijven, dus wij moesten op pad. Het klimmen werd zwaarder en deze dag moeten we ook een rivier oversteken. Ruud geeft ons eerst uitleg. Waar zet je je voeten en je stokken neer en wat is je volgende stap. Wanneer je zonder je rugzak wil oversteken, dan mag dat ook. Ondanks dat je alles in drybags hebt, wil je toch niet dat je spullen in het water vallen. Iedereen is zonder gedoe naar de overkant gekomen en zijn we doorgelopen naar de Atsunta pas.. het hoogtepunt van deze vijfdaagse hike.

Na een poosje over de groene bergen te hiken kom je opeens in een ander landschap. Vlak daarvoor hebben we nog een kleine, broodnodige, snackstop. Je kunt de Atsunta pas dan zien liggen.. slingerend ga je naar boven over smalle paadjes.. en het is best heftig.. Ik heb al die tijd Tomas als hekkensluiter achter me gehad. In korte stukken, met steeds een korte pauze ertussen ben ik naar boven gelopen. Wat onwijs tof als er boven op de pas reisgenoten je aan staan te moedigen. Wat een ontzettende persoonlijke overwinning wanneer je die top bereikt. Ik heb overigens wel geroepen dat ik dit nooit meer wilde doen. En dat ook niemand me ervan kon overtuigen om weer te gaan. Little did I know..

Maar de lol was nog niet over.. we moesten over de pas weer naar beneden en langs een adembenemend mooi stuk door naar de tweede slaapplek. Echter de vermoeidheid van de klim zat er goed in en dat laatste stuk was echt op je tandvlees.

Maar, aangekomen op dit hele mooie stuk van Tusheti park bleek daar een klein barretje te zijn. Chips, bier en Fanta.. hoera.. ze verkochten gewoon frisdrank en chips, wat een feest. Ruud en Tomas zijn ons gaan afmelden bij de controlepost en wij hebben heerlijk bij de houtkachel in het barretje gezeten. Wat een beloning na zo’n pittige, maar superdag. Als een baby heb ik geslapen. Tenminste, in de momenten dat de twee honden van de bar-eigenaar, even niet aan het blaffen waren. Ze liepen om en rond de tenten en hielden elkaar al blaffend op de hoogte. Best heftig wanneer ze ineens naast je tentje blaffen en jij ligt daar te slapen.

De vijfde wandeldag. Hierbij liepen we terug naar de bewoonde wereld, dat was wel even gek na de stilte en rust. Ook hier volgen we de rivier en lopen we over smalle paadjes en steken we over gammele bruggetjes de rivier over. Aangekomen in Mutso komen we bij een bar aan. Hier kunnen we wat eten en fris kopen. Of wat lokale souveniertjes. Daarna gaan we met de 4 x 4 weer op pad. De chauffeurs van de heenweg pikken ons hier weer op. Onderweg gaan we eten bij Shatili. We lijken wel een groep uitgehongerde wolven. Vooral de pizza ging er goed in.. en het toetje; watermeloen, want wie wil er nu geen watermeloen.

De reis is in tweeën gedeeld.. Het eerste deel is een hike van 5 dagen, twee nachten slaap je in de bergen en drie nachten slaap je bij guesthouses. Het tweede deel is een hike van 3 dagen, dan slaap je twee nachten in een guesthouse en een in de tent in de bergen. Met de 4x4 busjes wordt je naar Roshka gebracht, deze route met auto is zo mooi.

Het guesthouse in Roshka is weer anders dan de drie vorige.  Het balkon is over de hele breedte van het huis en vormt een lijst van een mooi schilderij. Dit beeld verandert de hele dag. In het guesthouse kunnen we allemaal even heerlijk douchen en opfrissen, want dat is wel een aanrader na die dagen in het tentje..

De zesde dag. Deze dag lopen we naar onze volgende kampeerplek. Vlak bij de lakes voor de Chaukhi pas. Deze pas stond voor de dag erna op het programma. De route begon heel goed, het miezerde wel een beetje, maar de omgeving was zo anders dan Tusheti en veel ruiger, dat leidde behoorlijk af. Het wordt ook wel de Dolomieten van Georgië genoemd. Gaandeweg begon het steeds harder te regenen. En vlak voor onze kampeerplek werd de regen zo erg dat we beter ergens konden schuilen. In het gebied waar wij heen lopen, worden guesthouses gebouwd. Een ervan was dichtbij en wij zijn daar naar binnen gepiept om te schuilen. Toen de regen heel even stopte zijn we snel naar de kampeerplek gelopen om onze tenten snel neer te zetten. We hebben onze maaltijden opgewarmd en als een stelletje krakers in de schuilhut opgegeten Tijdens de verblijven in de guesthouses hebben we ‘s avonds vaak weerwolf gespeeld. Dat was een leuk spel tijdens de avonden. Ook in ons ‘kraakpand’ hebben we dit gespeeld.  Door de warmte van de brandertjes warmden wij weer op en werd de kleding bijna droog. Toen het uiteindelijk te donker werd om nog verder te spelen, zijn we naar onze tenten terug gegaan. De regen ging die nacht no-stop door.

De zevende dag. Een deel van de groep wilde toch graag proberen de Chaukhi pas te bereiken. In de ochtend zou besloten worden of dat kon. Door de regen kon het lastig zijn onderweg en er was weinig zicht. De groep is wel naar boven gegaan, maar moest helaas halverwege toch terug. De regen gooide teveel roet in het eten. Wij zijn daarna allemaal weer terug gelopen naar Roshka, met iets meer modder onderweg dan op de heenreis.

In het guesthouse kon iedereen warmen en douchen, om daarna ons laatste gezamenlijke avondeten te nuttigen.. met als toetje.. watermeloen, want wie houdt er nou niet van watermeloen.

Het was een bijzondere reis. Alles was super geregeld en je hebt als deelnemer nergens omkijken naar. Ruud en Tomas zijn twee super gidsen. Even een bemoedigend woord als je denkt dat je het niet meer redt. Maar ook de kalmte en duidelijkheid helpt als de regen super heftig wordt. Zij hebben met zijn tweetjes een mooie groep gevormd en was de sfeer de hele tijd goed. Alles is super goed geregeld en je hoeft je als deelnemer nergens om te bekommeren. Voor mij verdient Nomadventure ook een ‘dikke tien’ .